Speech delivered at the book launch on Tamil Schools in Singapore: From its’ roots to the branches by P. Sivasamy
On Saturday 26 September 2015, I was a key-note speaker at a book launch event in Singapore. The book was written in Tamil about Tamil schools in Singapore especially in the post-war years. It was compiled by a long-term Tamil teacher friend P. Sivasamy, whom I had known since 1968, when I went to work as a relief teacher of Tamil to the old Neelambigai Tamil Primary School that had been integrated with the Peck Seah Primary School under the government’s plan to integrate different language streams under one-roof so that the ethnic divide in Singapore would lessen. I was there for about five months before leaving to study at the University of Malaya in Kuala Lumpur, Malaysia. Later in 1982, I had invited him to present a paper at one of the many conferences that I was organizing in Singapore to promote scholarship in Tamil. Sivasamy was asked by me to address the history of Tamil Schools in Singapore. The paper was subsequently published in the conference proceedings, but I encouraged him to undertake a larger project on the history of Tamil schools in Singapore, especially given the scenario that most that had played a key role in the beginning of the schools were getting older and would soon die out altogether.
While my speech at the book launch was in Tamil, I feel it is important to share the new paradigm that I had chosen to explain the origin of Tamil schools in post-war Singapore for a wider audience of critical thinkers. The Tamil version follows this English version for those who would want to follow my critical Tamil writings on Singapore.
The spirit and content
Dear friends, Guest of Honor Mr. Ravindran (lawyer and former Member of Parliament), other distinguished speakers (Pon Sundararasu – President, Umar Pulavar Alumni Association; Mr. A P Raman – former editor of Kalai Magal; Mr. T Venugopal – Deputy Director – Ministry of Education; Mr. S Samikannu – President, Singapore Tamil Teachers’ Union; Mr. M. Massothu – Vice President, Singapore Kadayanallur Tamil Muslim Association). Despite the many events in our community today, I am happy to meet with all of you at this early morning book launch event.
I wish to make a short speech. I will structure it within some parameters and share a few thoughts with you on the period when Tamil schools blossomed in Singapore. While appreciating the writer and the book, I also want to locate the book in our history while noting how the book helps to further enlighten our history. I also wish to advance some views on what we can do more to record our history in Singapore.
We are living in a period when much appreciation and events are organized to promote books on poetry, drama and short stories. Most of these are celebrations as a consequence of Singapore’s government policy to promote the arts as well as an attempt to establish their presence by those Tamil diaspora who have made Singapore their abode in recent decades. As a consequence, the struggles that we undertook with others in Singapore to create for us an identity is left uncelebrated. Everyday life that demands earning more money as well as the placement of personal entertainment too negates the need to develop a rational understanding of our history in Singapore. Consequently, our history and our achievements are being forgotten. The time when we placed our community’s position at the forefront and organized conferences and published them is relegated to the borders of public recognition. As in the recent attempt to digitalize only materials defined as Tamil literature and promote events celebrating fifty years of Singapore’s political independence (SG50), the historical struggles within the community for recognition if its identity markers are only marginally mentioned or relegated to a distant past. Social amnesia of the community’s history becomes celebrated at most events. It is like most Singaporeans who find it easy to take a plane anywhere in the world except visit the villages in Indonesia. As such most Singaporeans naively believe that governments can easily solve the problem of the annual haze that sweeps Singapore from the burning forests in Indonesian islands, often ruled by bureaucrats in Jakarta who like the Singaporeans have not visited such villages. Unlike our wish for the haze to go away, we are not keen to remove the multi-layered dust that has accumulated over our knowledge of our history in Singapore. We do not wish to examine our own history to be redeemed as greater beings.
We are unable to decipher how we responded in certain historical junctures to transform our future. This book has brought us face to face with the Tamil schools that rose and eventually disappeared in our history. The abundant resources and opportunities that exist for education in contemporary Singapore may urge us to question why Tamils chose Tamil schools instead of sending their children to English medium schools. The questions are: (1) Why Tamil schools? and (2) As English medium schools provide all the opportunities, did not the Tamil community of yester years made their children become backward?
There can be many more such questions. Some may even believe that Tamil as a school subject was always present in the English medium schools of Singapore, let alone argue that there were adequate English medium schools for all children. For those who know some history of our educational transformation may wonder whether the Tamil schools that were the reason for Tamil becoming taught at English medium schools, can the Tamil language as a subject continue to survive and thrive in Singapore’s education system with all the Tamil – Malay – Chinese medium schooling gone fully from the social landscape of Singapore. That will depend on government policy and the social awareness and commitment on the part of the community. All political and community leaders are sincere in their effort to keep Tamil as a second language in our schooling system. Despite the challenges in Tamil language usage, more people in Singapore are now literate in Singapore than ever before. At the time when Tamil schools were begun all over Singapore, most Tamils were not fully literate in Tamil. However, Tamil was a living spoken language on the streets. Tamil was used widely at homes and on the streets for social interaction. Despite the higher levels of literacy rate in Tamil now, usage of spoken Tamil is declining steadily with more homes speaking in English and Tamil than Tamil alone. The impact of wider promotion of English language has affected Tamil spoken usage. The impact is also felt along Malay and Mandarin speakers.
Various educational policies in Singapore in the past did not attempt to unify all people to develop a love for Singapore. Tamils who were largely brought over to Singapore in the past were largely assumed to be here for providing their labor power to make the colony an economic hub of the British Empire. Education was thought of us unnecessary to such a population and their children. In the pre-second world war period, education of children of the laboring classes was largely left to the various religious groups like Christian and Hindu missionaries. The cover of this book, for example, shows a 1952 or 1953 school photograph of the Ramakrishna Mission schools at Norris Road. It is a joint photograph of the Vivekananda Boys’ and Sarada Devi Girls’ schools. The picture shows the confidence and promise for the future of both the children and their teachers. All the children in the portrait would be grandparents today, and it would be interesting to explore the position of Tamil amongst their children and grandchildren.
Tamils in Singapore and Southeast Asia were politically awakened by the Second World War. The British colonial expansion over the Tamil homeland over three-hundred years had imposed pacification by removing all forms of weaponry such as the knife, swords, spears, bows and arrows, war horses, war elephants, guns and canons. They had been declared as non-martial races unfit for soldiering, despite their impressive past empires and maritime trade. What the Tamils had lost over the three hundred years of British domination was regained in the four years of Japanese Occupation of Southeast Asia. They joined the Indian National Army in great numbers for the liberation of their homeland. Even before this, there had been groups among Tamils who had detested the domination of the British that comes with the learning of English language. They preferred to send their children to Tamil schools. They firmly believed that Tamil was adequate for living in this world. The earlier migrants of my family, for instance, did not send any of their children to English medium schooling. They had established shops at Enggor Street in 1896 and later had expanded to having shops at Buffalo Road. They had migrated with their families, and never envisaged learning the colonial language. Their belief in their ability to make a living without English allowed them to prosper in Singapore. They were proficient in the lingua-franca of the colony – spoken Malay and a smattering of Hokkien (not Mandarin). I became the first person in my family to study English, that too after the independence of India and Malaya as well as English becoming the language of the United States. Britain by then was in decline. Thus, the dislike of the British had made many families avoid sending their children to English medium schools, leaving it to those who wanted to serve the British. From early twentieth century, many Tamils had firmly believed that Britain could only be defeated with the help of a rising Japan.
The Tamil families, in the aftermath of the Second World War preferred their children to develop Tamil literacy. Temple priests, hair-dressers, mandores (Labor foremen) and anyone who had knowledge of Tamil became Tamil language teachers. In that situation, anyone who had some command of Tamil language could become teachers. It was later that the Ministry of Education wanted teachers to have completed their seventh grade of education.
Before and after the Second World War, Tamils had been exposed to European socialism and the labor rights movements in Europe. The Russian Revolution and the European labor rights movement had made deep impact amongst Tamil labor leaders. Adequate literature had been translated into Tamil for anyone who wanted read. They knew of class-struggle and the need to remove the social inequalities in society. Tamil literacy education was seen as necessary for raising the level of consciousness of workers and their children. Numerous Tamil schools were begun all over Singapore. They were seen as the social commitment of all trade unions begun by Tamil workers in Singapore. The new schools were led by Tamil union leaders and received contributions from workers. They were not supported by the Colonial government.
The ideological divide that spread across the world after the world war began the third global war – Cold War. Though the Cold War was a contest between Communism versus Democracy, United States versus the Soviet Union (italics mine to show that they were unrelated to Tamil unionists struggle), it had direct effects on Tamil trade union leaders, who were termed as communist sympathisers. The socialist ideals propounded by Tamil trade union leaders was seen as similar to that of the Malayan Communist Party closely aligned to the history unfolding in China. All Tamil trade union leaders who had begun and operated Tamil schools came under the scrutiny of the British colonial government. Many were arrested, some were exiled to India, some went into hiding and amongst them many were killed, arrested and jailed. Some of the events of the period are presented in the book launched today.
The history of Tamil schools in Singapore thus has to be viewed in a broader historical canvass of global ideological war, cold war, political change and social transformation than in a narrower community context. The Tamil trade union leaders were reacting to greater global shifts than a simple commitment to loving Tamil and Tamil schools. The book provides some insights to these larger processes.
This book has an important place in the history of Tamils in Singapore. For those familiar to a history centered on ‘Sarangapany – Tamil Murasu – Tamils festival’, this book provides an extended version of history. The period 1946 to 1954 becomes partly demystified with the introduction of the roles played by Veerasenan, Ganapathy, Sinnapanaar, many mandores, hairdressers and many others in the blossoming of many Tamil schools all over Singapore. An in-depth history of the period using archival and other materials is waiting to be written. By their commitment they have become martyrs in the history of Tamil language education in Singapore.
The book is useful for learning about a period in our history. Tamil schools like Chinese and Malay schools came to an end only when Singapore assured all that it is striving to become a nation where Tamil and Tamils will enjoy the equality aspired by those who begun the Tamil schools. Even in that process, Tamils were quick to grab the opportunity of enrolling their children in English medium schools once a place for learning Tamil as a subject was assured by the government. Tamil medium schools were the first to end as compared to other medium schools. As Tamil children enrolled in English medium primary schools, the last secondary class at the Umar Pulavar Tamil School ended in December 1982. Tamils were agile in adapting to the rapid social transformation taking place in independent Singapore.
There is a need to fill all the empty spaces that the book does not cover. These empty spaces like that of a jig-saw puzzle, can be quickly filled if all of us try to document the history that we could. In the next five months, I expect another five books to emerge that will further extend our history as well as help fill some of the empty spaces. Today evening, due to the efforts of Mr. Masoothu, a book on the History of Tamil Muslims in Singapore will be launched. Similarly, Mr. Samikannu has already published a book on his family history entitled Thani Maram Thoppaanathu (A single Tree Became a Grove). We need such efforts from all of you so that a fuller history can unfold for our community.
The author of this book Mr. Sivasamy has been pursuing the writing of this book since the 1980s. His untiring commitment and hard work has led to the successful completion of the book. He began the detailing of the schools through his magazine Thamizh Amutham, and thereby attracted the contributions from those who had photos and related files. As in the title of the book, he has established the roots of Tamil in Singapore’s education by tracing them to the Tamil schools. The book bestows martyrdom on all those (including those who have been left out) who have sacrificed their lives to establish Tamil schools in Singapore. My deepest appreciation goes to Mr. Sivasamy for undertaking this journey. Like him, all of us can continue to fill the empty spaces in our history by our writings. The recently launched Indian Heritage Centre can be our inspiration. If more is needed, we can also observe the Nagoor Dharga South Indian Muslim Heritage Centre. By our efforts we can understand as well as restore our history.
I deeply thank Mr. Sivasamy for his efforts and also his wife Mrs. Chandra for her kind assistance to him. Mr. A P Raman too has helped technically in the book attaining its final form.
Let me end by asking all of you to recover and publish our history! Let us complete a fuller history!
Written by
Professor A Veeramani ( A Mani )
Singapore / Japan
———————————–
பி. சிவசாமி அவர்களின்
“சிங்கப்பூரில் தமிழ்ப்பள்ளிகள் – வேரிலிருந்து கிளைகள் வரை”
நூல் வெளியீட்டு நிகழ்ச்சியில் நடத்திய சிறப்புரை.
நாள் சனிக்கிழமை 26 செப்டம்பர் 2016；காலை 9.30 – 12.00;
இடம் – உமறுப்புலவர் தமிழ் மொழி நிலையம்.
பேராசிரியர் அ. வீரமணி, PhD.
நண்பர்களே! சிறப்பு விருந்தினர் – வழக்குரைஞர் – நாடாளுமன்ற முன்னாள் உறுப்பினர் திரு இரவீந்திரன் அவர்களே! மற்றும் சொற்பொழிவாற்ற வந்துள்ள நண்பர்களே! அதிக சமூக நிகழ்ச்சிகள் நடைபெறும் இந்த சனிக்கிழமையில், அதுவும் காலையில், இங்கு வந்துள்ள உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன்.
எனது உரை ஓர் சிற்றுரை. அதை சில வரையரைகளுக்கு உட்படுத்தி, சில சிந்தனைகளை உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன். நூலையும் நூலாசிரியர் அவர்களையும் பாராட்டுவதோடு, நமது வரலாற்றில் நூலின் இடம், அது தமிழர்களின் வரலாற்றை விளக்கும் போக்கு, மேலும் நாம் என்ன செய்யலாம் என்பது போன்ற கருத்துக்களை உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.
கவிதை, நாடகம், சிறுகதை முதலான நூல்களுக்கு அதிக பாராட்டும் நிகழ்வுகளும் நடைபெறும் காலக்கட்டத்தில் நாம் தற்போது வழ்கிறோம். இந்த சூழலில், நாம் இந்த நாட்டில் மேற்கொண்ட போரட்டங்கள் நமது அறிவுக்கு எட்டவில்லை. இன்றைய வாழ்க்கையில் பொருளீட்டுவதையும் புறத்தே நுகரக்கூடிய இன்பத்தையும் முன்வைத்து வழ்வதால், வரலாற்று அறிவு தேவையில்லாமல் இருக்கலாம். அதனால் நமது வரலாறு, நமது பெறுமை முதலானவை நம்மைச்சுற்றிலும் மறக்கப்பட்டு வருவது நமது சிந்தனைக்கு எட்டவிலை. நமது சமுதாய நிலையை முன்வைத்து, ஆய்வுகள் நடத்தி, நூல்கள் வெளியிட்ட காலம் நமக்குத் தெரிவதில்லை. விமானங்கள் வழி வெளிநாடுகள் செல்லும் நம்மில் பலர், இந்துனேசிய கிராமங்களுக்கு சென்றதே இல்லை. அதனால், இந்துனேசியாவில் புறப்பட்டு, நம்மிடையே உறவு கொண்டாடும் இந்தத் தூசு மூட்டம் விலக விரும்பும் நாம், நமது வரலாற்று அறிவில் படிந்துள்ள தூசு விலக நாம் கூடிப்பேச முடியவில்லை.. சிங்கப்பூர் வரலாற்றின் சில காலக் கட்டங்களில் நாம் என்ன செய்தோம், எவ்வாறு எதிர்காலத்தை மாற்றி அமைக்கப் போராடினோம் என்பதை நாம் அறியமுடியவில்லை.
இன்றைய நூல் வெளியீடு, சிங்கப்பூரில் தோன்றி மறைந்த தமிழ்ப்பள்ளிகளை நம்முன் வைத்துள்ளது. மிகவும் வசதிகளும் வாய்ப்புகளும் நிலவும் இக்காலத்தில் வாழும் நாம், தமிழ்ப் பள்ளிகள் தொடர்பில் சில கேள்விகளைக் கேட்கலாம்.
1. சிங்கப்பூரில் தமிழ்ப்பள்ளிகள் ஏன் தோன்றின?
2. ஆங்கிலப்பள்ளிகளினால் எல்லா நன்மைகளும் கிடைத்திருக்கும்போது, அன்றையத் தமிழ்ப் பள்ளிகள், தமிழர்களை பின்தங்கிய சமூகமாக மாற்றினவா?
இவை போன்ற பல கேள்விகளை நாம் எழுப்பலாம். இன்று போல் எல்லா காலங்களிலும் ஆங்கிலப் பள்ளிகளில் தமிழ் ஒரு பாடமொழியாக இருந்தது என்று கூட சிலர் நம்பலாம். தமிழ்ப்பள்ளிகள் நம் நாட்டில் தமிழ்க்கல்வி தோன்றுவதற்கு வேர் என்றால், இன்றைய ஆங்கிலப்பள்ளிகளில் கற்பிக்கப்படும் தமிழ்மொழிப்பாடம் அவற்றின் கிளைகள்தாம். தமிழ்ப்பள்ளிகள் முற்றிலும் இல்லாத சூழலில், வேரற்ற கிளைகளான தமிழ்மொழிப்பாட வகுப்புக்கள் தொடர்ந்து வாழ முடியுமா என்ற ஐயம் கூட நமக்கு எழலாம். இன்றைய நிலையில், அரசு சார்ந்த கல்விக்கொள்கையும், நமது சமூகத்தின் வேட்கையும் விழிப்புணர்வும் உதவி புரிகின்றன. சவால்கள் பல இருந்தாலும், தமிழ்ப்படிப்பறிவு இன்று பலரையும் சென்றடைந்துள்ளது. தமிழ்ப்பள்ளிகள் தோன்றிய காலத்தில், பெரும்பாலானத் தமிழர்கள் தமிழில் கூட படிப்பறிவு இல்லாதவர்களாக இருந்தனர். ஆனால் வீட்டிலும் தெருவிலும் தமிழிலேயே பேசினர். இன்றோ, தமிழ்ப்படிப்பறிவு கூடியுள்ள இக்காலத்தில், தமிழ் பேச்சு மொழியாக பரவலாக பேசப்படவில்லை. கடந்த காலத்தில் பள்ளி மொழியாக, இல்லங்களின் மொழியாக, சமுதாய எழுச்சி மொழியாக நிலவிய தமிழ், இதர சிங்கப்பூர் மொழிகளைப் போலவே, ஆங்கிலமொழித் தாக்கத்தால் வெறும் பாட மொழியாக மாறிவிடுமோ என்ற ஐயம் நிலவுகிறது. தொடர்ந்து விழிப்புடன் செயல்படுவோம்.
கடந்த கால சிங்கப்பூரின் கல்விக் கொள்கை, இன்றுபோல் அனைவரையும் ஒரு நாட்டு மக்களாக ஒன்றிணைக்கவில்லை. உடல் உழைப்பு வேலைகளுக்கென கொண்டுவரப்பட்ட பெரும்பாலானத் தமிழர்களுக்கு கல்வி தேவையில்லை என்ற சிந்தனை நிலவிய காலம் அது. அத்தகைய காலக்கட்டத்தில் சமயம் சார்ந்த அமைப்புகளே தமிழ்ப்பள்ளிகளை நடத்தின. எடுத்துக்கட்டாக, இந்த நூலின் முகப்பு அட்டையில் உள்ள இராமகிருட்ண தமிழ்ப்பாடசாலைகளைக் குறிப்பிடலாம். 1952 அல்லது 1953-இல் எடுக்கப்பட்ட அப்படத்தில், மிகவும் எழுச்சி மிகுந்த எதிர்காலத்தை எதிர்நோக்கும் மாணாக்கரையும் ஆசிரியர்களையும் நாம் காணலாம். அந்த பிள்ளைகளில் அனைவரும் இன்று தாத்தா – பாட்டிகளாக இருப்பர். அவர்தம் பிள்ளைகளும் பேரன் – பேத்திகளும் தமிழுக்குத் தரும் முக்கியத்துவம் எவ்வாறு இருக்கும் என பிறிதொரு ஆராய்ச்சி செய்யலாம்.
இரண்டாவது உலகப்போரினால், தமிழர் ஆங்கிலேய காலனித்துவத் தளைகளைக் கலைந்து விழுச்சி பெற்றனர் – எழுச்சி பெற்றனர். அதற்கு முன்னதாக, சுமார் முன்னூறு ஆண்டுகள் தமிழகத்தில் வேறூன்றிய ஆங்கிலேயர் ஆட்சி, தமிழர்களின் வாள், வேல், கத்தி, ஈட்டி, துப்பாக்கி, பீரங்கி முதலானவற்றை முழுமையாக அகற்றி அவர்களை வீரமில்லாத மக்கள் கூட்டமாக மாற்றியிருந்தது. ஆனால், ஜப்பானியரின் நான்காண்டு கால ஆட்சியில் தமிழர்கள் அரசியல் விழிப்புணர்வும் துணிச்சலும் பெற்றனர். இதற்கு முன்னரேயே, ஆங்கில மொழி ஆதிக்கத்திற்கு உட்படக்கூடாது என்று வெறுத்த ஒரு கூட்டமும் சிங்கப்பூரில் வாழ்ந்த தமிழர்கள் மத்தியில் இருந்தது. உலகில் வாழ உழைப்பும் தமிழும் மட்டுமே போதும் என ஒரு பிரிவினர் நம்பினர். எடுத்துக்காட்டாக, எனது மூதாதையர் 1896-ஆம் ஆண்டு எங்கோர் சாலையில் (Enggor Street) கடை வைத்து, பின்னர் பவ்லோ சாலையிலும் (Buffalo Road) கடை வைத்தாலும், தமது பிள்ளைகளில் எவரையும் ஆங்கிலம் பயில அனுப்பவில்லை. வாழ்க்கைக்குத் தமிழும், பிழைப்புக்குத் தன்னம்பிக்கையும் உழைப்பும் போதும் என்று நம்பி வளமாக வாழ்ந்தனர். எனது குடும்ப வரலாற்றில், நான்தான் இரண்டாவது உலகப் போருக்குப் பின்னர் ஆங்கிலப்பள்ளிக்கு முதலில் அனுப்பப்பட்டேன். அதுவும், இந்திய விடுதலைக்குப் பின்னர், ஆங்கிலம் அமெரிக்க மொழியாக மாறிய பின்னரே நடந்தது. இங்கிலாந்தின் மீதிருந்த ஆழ்ந்த வெறுப்பு, பலரை ஆங்கில மொழிப்பக்கம் ஈர்க்கவில்லை. ஜப்பானியர் துணைகொண்டு, இந்தியாவை ஆதிக்கம் செய்த வெள்ளைக்காரனைத் துரத்தி அடிக்க வேண்டுமென்ற வேட்கையுடன் வாழ்ந்த இந்தியர்களில் தமிழர்களும் இருந்தனர்.
ஆங்கில ஆட்சியில், பெரும்பாலான மக்கள் ஆங்கிலம் கற்க நாட்டம் காட்டவில்லை. இரண்டாவது உலகப் போருக்கு முன்னரும், போருக்குப் பின்னரும் இங்கு குடும்பங்களாக வாழப்பட்டத் தமிழர்கள், தமது பிள்ளைகளுக்கு தமிழ்ப் படிப்பறிவு வேண்டுமென விரும்பினர். கோயில் பூசாரிகள், மருத்துவர்கள் (முடிதிருத்துவோர்), மண்டோர்கள் (தொழிலாளர் மேற்பார்வையாளர்) முதலான தமிழறிந்த எவரும் தமிழ் கற்றுத்தந்தனர். அந்தச் சூழலில், தமிழறிந்த அனைவரும் தமிழாசிரியராகப் பணியாற்றினர். பின்னர்தான், ஏழாண்டுகள் படித்திருந்தோருக்கு தமிழாசிரியர் பதவி வழங்கப்பட்டது. இவர்கள் அனைவரும் தமிழுடன் சமுதாய விழிப்புணர்வையும் கற்றுத்தந்தனர்.
தமிழில் படிப்பறிவு புகட்ட தமிழ்ப்பள்ளிகள் தொடங்கியவர்கள் மனத்தில் மிகவும் ஆழமான அரசியல்-பொருளாதாரத் தத்துவம் இடம்பெற்றிருந்தது. முதலாம் உலகப்போருக்கு முன்னதாகவே மார்க்சீச – இலெனின் தத்துவம் தமிழகத்தில் வேறூன்றி, மலாயா முழுவதும் தமிழ்ப்பாட்டளிகள் மத்தியில் படர்ந்து இருந்தது. மலாயாவில் தோட்டப்புறத் தமிழர்களின் போரட்டத்தலைவர்கள் சமத்துவக் கொள்கையின் (socialism) வர்க்கப் போராட்டம் (class struggle) பற்றி அறிந்திருந்தனர். வர்க்கப் போராட்டம் ஏழை – பணக்காரன், ஆள்பவன் – ஆளப்படுபவன் எனும் பிரிவினர் மத்தியில் சமத்துவம் நிகழ, புரட்சியின் முதல் படியாக ஏழைகளும் ஆதிக்கத்திற்கு ஆட்பட்டவர்களும் விழிப்புணர்வு பெறவேண்டும். விழிப்புணர்வு பெற உதவக்கூடிய ஒரே கருவி படிப்பறிவுதான். இதனால்தான் தமிழ்ப்பள்ளிகளைத் தொடங்கி, ஏழை உழைப்பாளிகளின் பிள்ளைகளுக்குத் தமிழின் வழி விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்த முயன்றனர். பெரும்பான்மையானத் தமிழ்ப்பள்ளிகள் தொழிற்சங்கங்களின் ஓர் சமூகக் கடமையாகத் தொடங்கப்பட்டன.
இரண்டாவது உலகப்போருக்குப் பின்னர், அமெரிக்கா-இருஷ்ய நாடுகளுக்கிடையில் ஏற்பட்ட சித்தாந்தப் போராட்டம் (ideological struggle) , உலகம் முழுவதும் பனிப்போர் (cold war) எனப்படும் மூன்றாவது உலகப்போரைத் தொடக்கியது. Communism versus Democracy, America versus Russia என பனிப்போர் (cold war) உலக நாடுகள் அனைத்தையும் பாதித்தது. சிங்கப்பூரில், சமத்துவக்கொள்கையை முன்வைத்து வர்க்கப் போரில் ஈடுபட்டிருந்த தொழிற்சங்கத்தினரை கம்யூனிஷ்டுகள் என பிரிட்டீஷ் அரசு அறிவித்தது. ஐரோப்பிய சமத்துவக் கொள்கையைப் பின்பற்றிய தமிழ்த் தொழிற்சங்கத்தினர், சீனர்களின் மலாயா கம்யூனிஷ்டு கட்சியின் (Malayan Communist Party – MCP) உறுப்பினராகக் கருதப்பட்டனர். இதனால், தமிழ்ப்பள்ளிகளைத் தொடங்கிய தொழிற்சங்கவாதிகள் கைதாக்கப்பட்டனர், சிறைவைக்கப்பட்டனர், நாடுகடத்தப்பட்டனர், சிலர் கொள்ளவும் பட்டனர். இச்செய்திகளையும் நூலில் காணலாம்.
எனவே, தமிழ்பள்ளிகள் வரலாற்றில், உலக சித்தாந்தப் போர், பனிப்போர், அரசியல் மாற்றம், சமுதாய உருமாற்றம் முதலானவற்றை பின்புலமாகக் கொண்டு நூலைப் பயிலவேண்டும். இல்லையெனில், தமிழ்த்தொழிலாளிகள், தமது ஓய்வு நேரத்தைக் கழிக்க தமிழ்ப்பள்ளிகளைத் தொடங்கினர் என்ற தவறான விளக்கங்கள், நமது வரலாற்றை மிகச் சதாரண கேலிப் பொருளாக மாற்றிவிடும்.
சிங்கப்பூரின் தமிழர் வரலாற்றில் இந்த நூலுக்கு முக்கிய இடம் உள்ளது. ‘அமரர் கோ சாரங்கபாணி – தமிழ் முரசு – தமிழர் திருநாள்’ முதலான அடையாளங்களை உள்ளடக்கிய வரலாற்றை மட்டுமே அறிந்தவர்களுக்கு, இந்நூல் தமிழர் வரலாற்றை மேலும் விரிவாகக் காண உதவும். நூலில் உள்ள செய்திகளால், ஜப்பானியர் தோல்விக்குப் பின்னர், 1954-ஆம் ஆண்டு வரையுள்ள நமது சமூக வரலாறு மேலும் விரிவாக்கம் காண்கிறது. அமரர்கள் வீரசேனன், கணபதி, ச சா சினப்பனார், மற்றும் மண்டோர்கள், மருத்துவர்கள் (முடி திருத்துவோர்), பல கோயில் பூசாரிகள் முதலானோர் தமிழ்க்கல்விக்கு, சமுதாய உருமாற்றத்திற்கு ஆற்றிய தியாகத்தின் வழி, நம்மிடையே தமிழர் சமுதாயத் தலைவர்களாக அமரத்துவம் பெற்றுள்ளனர். இவர்களைப் பற்றிய ஆராய்ச்சிகள் பெருகினால்தான், சிங்கப்பூர் தமிழர் வரலாறு மேலும் முழுமையடையும். இந்த நூலின் வழி, நமது வரலாற்றின் ஒரு காலக்கட்டத்தைப் பற்றிய மேலும் பல கேள்விகள் எழுந்துள்ளன.
சிங்கப்பூர் ஒரு நாடாக மாறவேண்டிய சூழலில்தான், தமிழ்ப்பள்ளிகள் ஆங்கில – சீன – மலாய்ப் பள்ளிகளுக்கு நிகரான பள்ளிகளாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டன. சிங்கப்பூர் ஓங்கி வளர்ந்த காலத்தில், சீன – மலாய்ப் பள்ளிகள் போல தமிழ்ப்பள்ளிகள் மறைந்தன. தாய்மொழிப் பள்ளிகளை விடுத்து ஆங்கிலப் பள்ளிகளுக்கு தமது பிள்ளைகளை அனுப்பியதில், தமிழர்கள் மிகவும் விழிப்பான மக்களாகத் திகழ்ந்தனர். ஆங்கிலப் பள்ளிகளில் தமிழ்மொழியை ஒரு பாடமாக பயிலமுடியும் என்ற அரசாங்கக் கொள்கையை முன்னிறுத்தி, தமிழ்ப்பள்ளிகளை விடுத்து, தமது பிள்ளைகளை ஆங்கிலப் பள்ளிகளில் சேர்த்தனர். இதனால் தமிழ்ப்பள்ளிகள், சீன – மலாய்ப் பள்ளிகள் மூடுவதற்கு முன்னரேயே, ஆங்கிலப் பள்ளிகளைத் தமக்குச் சாதகமாக தமிழர்கள் பயன்படுத்திக்கொண்டனர். சிங்கப்பூர் கல்வி வரலாற்றில் தமிழர்கள் மிகவும் கெட்டிக்காரர்களாக நடந்துகொண்டனர்.
இந்த நூலை ஆழமாகப் பயின்று, நூலில் காணப்படும் வரலாற்று வெற்றிடங்களை நிறைவு செய்ய நாம் ஒவ்வொருவரும் முயற்சி செய்யவேண்டும்.
அடுத்த சில மாதங்களில் சுமார் ஐந்து வரலாற்று நூல்கள் வெளிவரவுள்ளன. இன்று மாலை, தமிழாசிரிய நண்பர் திரு மசூது அவர்களின் அரிய முயற்சியில், சிங்கப்பூர்த் தமிழ் முஸ்லீம்களின் வரலாற்று நூல் நமக்கு கிடைக்கவுள்ளது. இதற்கு முன்னதாக, தமிழாசிரிய நண்பர் திரு சாமிக்கண்ணு அவர்கள், ‘தனி மரம் தோப்பானது’ எனும் தமது குடும்ப வரலாற்று நூலை வெளியிட்டுள்ளார்.
நமது நூலாசிரியர் திரு சிவசாமி அவர்கள் 1980-களில் இருந்து இந்த நூலை எழுதுவதில் ஈடுபட்டு வந்துள்ளார். அவரது அயராத வேட்கை, அவரது பற்றாட்டு — இன்று நூலாக வெளிவந்துள்ளது. தமிழ் அமுதம் மாணவர் இதழைத் தொடங்கிய பின்னர், நமது நாட்டின் தமிழ்மொழிக்கல்வியின் வேறினைக் காணும் முயற்சியாக, நூலை ஒரு முடிவுக்குக் கொண்டுவந்துள்ளார். தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்காகத் தங்களை அற்பணித்துக்கொண்ட அனைவரும் இதனால் அமரத்துவ நிலை பெறுகின்றனர். அவருக்கு நமது ஆழ்ந்த பாராட்டுகள். அவர் போல நாம் ஒவ்வொருவரும் முயன்றால், நமது வரலாற்றின் வெற்றிடங்களை நிரப்பலாம். அண்மையில் தொடங்கப்பட்ட இந்திய மரபுடைமை நிலையம் (Indian Heritage Centre) இம்முயற்சிகளுக்கு மேலும் ஊக்கம் தரும். மேலும் ஊக்கம் வேண்டுமாயின், நாகூர் தர்கா மரபுடைமை நிலையத்தையும் பார்க்கலாம். உங்களுடைய ஈடுபாட்டால், நமது முழுமையான வரலாறு உருவாக வழிபிறக்கும்.
இந்த நூலை சிறப்பாக வெளியிடப் பாடுபட்ட நண்பர் திரு சிவசாமி அவர்களுக்கும், அவரின் துணைவியார் திருமதி சந்திரா அவர்களுக்கும் எனது பாராட்டுகள். உதவிய பெரியவர் ஏ. பி. இராமன் அவர்களையும் பாராட்டுகிறேன்.
நமது வரலாற்றை பதிவாக்கம் செய்வோம்! முழுமைப் படுத்துவோம்! என்று கூறி எனது சிற்றுரையை முடிக்கிறேன். நன்றி. வணக்கம்.
பேராசிரியர் அ. வீரமணி, PhD.
profavm 